Dit een veelgehoorde vraag van startende KinderCoaches. Terecht natuurlijk, want wat je hebt geleerd op de opleiding pas je direct toe in de praktijk in het werken met cliëntjes. Het blijkt dat alle nieuw startende KinderCoach, KinderCounselor en Kindertherapeut-studenten dit voor elkaar krijgen. Wat is hun geheim, hoe krijgen ze dat voor elkaar?
Daar kom je achter door mee te doen op deze proefles. Kort en krachtig: in twee uur heb je de buit de binnen. Meedoen is kosteloos, wel graag vooraf aanmelden.
'In deze proefles krijg je essentiële tips hoe je je kinderpraktijk start. Doe je mee?'
11.00: Welkom en introductie
Charlotte Visch, auteur en Integratieve Kindertherapeut ECP
Natalie Sluiter, Integratieve Kindertherapeut, opleider
11.15: Opzetten van je eigen praktijk, hoe doe je dat?
Natalie Sluiter
11.45: Welke tijgers, leeuwen en beren zie jij op jouw weg?
Charlotte Visch, Natalie Sluiter
12.15: Je professionele zelf aan het woord
Charlotte Visch
12.45: Résume van alle tips en ervaringen
Charlotte Visch, Natalie Sluiter
13.00 Ruimte voor vragen over de opleidingen en mogelijkheid tot inschrijving
drs. Tineke Wetsteijn, opleidingscoördinator, Integratieve Kindertherapeut ECP.
13.30: Einde
Het zijn in de regel de ouders die contact met je zoeken omdat ze een probleem hebben met hun kind. Of omdat ze vinden dat hun kind een probleem heeft. Soms zijn we de eerste waar ouders hun zoon of dochter naartoe brengen, maar ook heel vaak het laatste station na een enorme zoek en struikel-tocht door het reguliere circuit. Dan lijken de ouders ‘shoppers’ (mensen die van de ene hulpverlener na de andere trekken), maar in werkelijkheid vinden zij niet de juiste adequate hulp die hun zoon of dochter nodig heeft.
Zorg er dus voor dat je goed vindbaar bent!
Kinderen kunnen, in tegenstelling tot volwassen cliënten, zich niet zelf rechtstreeks aanmelden bij jouw praktijk. Hoe krijgen kinderen het voor elkaar om bij jou terecht te komen. Nou, ze gedragen zo lastig mogelijk op school zodat de leerkracht de ouders op gesprek vraagt, of ze gedragen zich thuis heel verschrikkelijk naar hun broertje of zusje of naar hun ouders. Daarin moeten kinderen soms heel ver gaan: Sem, 9 jaar, vertelt zijn ouders: ‘ik ga zelfmoord plegen.’ Dat hielp, want hij kwam bij de Kindertherapeut die hem vroeg: ‘Dat was een goede zet van je, Sem, want nou ben je hier. Maar ga je ook echt zelfmoord plegen?’ Peter antwoordde: ‘Nee natuurlijk niet, maar anders luisteren ze niet.’
Als kinderen eenmaal bij je zijn geweest geven ze zelf aan of het weer ‘even nodig is’ om naar je toe te gaan.